Verhuizen

We hebben het vaker gedaan: verhuizen. Voor mijn man en mij samen is het onze zevende verhuizing. En ik mag wel zeggen dat we er bedreven in raken. Ditmaal mijzelf overtroffen door de boeken in volgorde in de dozen te doen, goed te stickeren waardoor ze bij aankomst zo in de kast konden, zonder dat ik ze dagenlang wanhopig bij elkaar moest zoeken in een grote berg.

Heimwee

Het is toch altijd weer een proces: de lichte heimwee waarmee je van je oude plek weggaat. Je laat een deel van je leven achter: de vaste routines die je daar had zoals je dagelijkse ommetje, de vaste winkeliers. We moesten onze nieuwe vrienden achterlaten: dierbare buren, vrienden van het roeien. Natuurlijk, we kunnen elkaar blijven zien, we houden zeker met sommigen contact, maar een deel is ook verbonden met die plek, met die tijd van ons leven.

En dan over naar een nieuwe plek. Verhuizen in de lockdown. Het leek aanvankelijk wat een onzalig idee, maar het viel reuze mee. Leveranciers en klusmannen bleven komen, de keuken werd gewoon geleverd. Maar het contact met de nieuwe buren laat nog op zich wachten: een groet op straat, maar een koffie thuis komt er nog niet van.

Bubble

Het huis is ondertussen zo goed als ingericht: dierbare stukken staan op hun nieuwe plek en het huis wordt als een jas die steeds beter gaat zitten. We hebben onze bubbel nu echt verplaatst van Haarlem naar de Bilt. Maar de bubbel is nog niet verbonden met onze nieuwe omgeving. Onze vaste vrienden zijn al langs geweest, maar het zijn juist de nieuwe contacten die op zich laten wachten. Het besef in een bubbel te leven voelen wij nu heel goed.

Straks als alles weer losser wordt, zal onze bubbel barsten. Meestal duidt die uitdrukking op een teleurstelling, een droom die in duigen is gevallen. Voor ons zal het betekenen dat we echt kunnen gaan wortelen op onze nieuwe stek.