Afscheid – een lege plek om te blijven…..

Met de Zilveringen spraken we de laatste keer over “afscheid”. De Zilverlingen – dat zijn een aantal oudere leden, vrienden of bekenden van de Geertekerk.

Op leeftijd – zeg maar: voor velen de wat hogere leeftijd.

Luchtig afscheid

We namen op 14 juni afscheid van de “aanstichtster” van deze groep: Annelies Oldeman. Althans van haar rol als organisator en inspirator……

Dus was ons thema dit keer: het afscheid nemen.

Ik probeerde het gesprek luchtig te houden. We nemen dagelijks afscheid van zoveel dingen en van zoveel mensen.

We legen onze vuilnisbak: dág oude nagels …… dág theezakjes….

We zeggen dág, tot ziens: tegen de krantenjongen …. een buur…. een kind……

Stel je voor dat we alles zouden vasthouden ….. Aan veel goed dingen komt een eind. “Neem afscheid op het hoogtepunt van het feest…. “ zoals mijn vader zei…..

Laatste afscheid

Maar in de verhalen van onze Zilverlingen klinken toch de grondtonen van een laatste afscheid door…… Laatste afscheid van een geliefd mens…… een mens met wie geschiedenis is gedeeld…..

Wat blijft haken is dit: hoeveel afscheid nooit genomen is. Hoeveel pijn er blijft over een abrupt verlies – waar geen woorden gesproken konden worden, waar geen ritueel een voertuig was voor tranen …..

Niet het scheiden doet zo’n pijn, maar het afgesneden zijn …… zo zegt een dichter.

Aan niemand van ons wordt de pijn van afscheid bespaart – een mens leidt altijd verlies aan het leven. Soms laat, soms vroeg, soms veel te vroeg ……

Een naam en een holte

Afscheid van een dierbare is niet als het dichttrekken van een deur. Er blijft altijd een kier met een gezicht daarachter. Een gezicht met een verhaal…… Niet alleen maar mooie verhalen – soms resten de rimpels van veel oud zeer – of de plooien van een onvoltooid klein mens…..

Een laatste afscheid is werken. Werken om van een lege plek een holte te maken. Een holte in de ziel. Soms gedeeld – vaak alleen. Werken aan dát verhaal, dat recht doet aan dát gezicht. Werken om dat gezicht – die naam – een plek te laten houden in je bestaan. Een holte voor tranen, in de hoop op een glimlach. Een glimlach om de naam van deze ene mens…….

Ook hier het woord van een dichter: een lege plek om te blijven……