Hand

Ze ligt geketend door slangen en draden in een bed maar is goed bij haar positieven. Er is van alles aan de hand in haar leven en ze weet niet goed waar te beginnen. Als ze haar situatie geschetst heeft en wat haar op dit moment bezig houdt, vraag ik naar haar geloofsachtergrond. Ze blijkt RK te zijn en zegt er meteen bij dat ze nauwelijks meer in de kerk komt, maar wel gelovig is. ‘Bidt u ook?’ vraag ik door. ‘Ja, ’s morgens en ’s avonds, elke dag. Enne…ik voel soms een hand, hier’, wijzend naar haar schouder. ‘Hoe voelt die hand, wat zegt ie?’, vraag ik voorzichtig. ‘Hij stelt me gerust’ is haar antwoord. Na enige aarzeling zeg ik: ‘Het zou me niet verbazen als dat uw engel is. Dit hoor ik wel vaker dat mensen een hand op hun schouder voelen als ze het moeilijk hebben.’ ‘Dus het is geen hallucinatie?’ ‘Lijkt me niet.’ Ze vertelt verder, dat ze die hand duidelijk gevoeld heeft toen ze een paar maanden geleden met haar man nog eens was teruggegaan naar de kerk waar ze getrouwd waren. Ze zaten samen in een van de kerkbanken en zij voelde toen een aanraking op haar schouder, op dezelfde plek als nu. Ze had nog aan haar man gevraagd of die ook wat gevoeld had, maar dat was niet het geval. ‘Tot wie wendt u zich als u bidt, tot Maria?’ was mijn vraag, om nog verder te onderzoeken. ‘Nee, tot mijn Engel’. En even later zegt ze zacht: ‘Dus dát is het.’ Er begint iets tot haar door te dringen alsof een paar puzzelstukjes op hun plaats vallen. Het gaat stromen in haar, en ook in mij, doordat het sleutelwoord werd uitgesproken.

Er gaat iets open, krachtig. Ik heb al snel het gevoel dat het tijd is om te gaan en dat ik haar intimiteit met Boven moet eerbiedigen, de beschermende aanwezigheid die er voor haar is. Ze is niet alleen wanneer ik haar kamer verlaat.