Eten

Net voor Kerst sprak ik met wat mensen over ‘eten’. Uiteraard ging het over het kerstdiner en hoeveel aandacht we daar al of niet aan wilden besteden. Ook ‘eten in de kerk’ kwam langs.

“Leuk, moeten we vaker doen” zei de een. “Maar dan wel gewoon aan tafels en met tafelschikkingen waardoor je niet bij bekenden zit” vulde iemand aan. “En niet zomaar ergens door de week, maar gewoon op zondagmorgen half elf” vond weer iemand anders. “Er is toch al wel zoiets af en toe op zondag in de dienst?” “O, het avondmaal, ja, maar daar ga ik nooit naar toe.” Dat bleek voor meerderen te gelden, maar anderen vonden het juist een prachtig ritueel, dat avondmaal.

Gewaardeerd ritueel of onbegrijpelijk gedoe

Ik vond het een leuk gesprek. Ik denk niet dat meningen veranderden, maar er gebeurde wel iets. Dat je ineens hoort dat een vertrouwd en geliefd ritueel voor een ander een onbegrijpelijk en raar iets is en, omgekeerd, dat wat jij maar maf vindt, voor een ander ‘heilig’ is, is confronterend. Goed om te weten en je te blijven realiseren. Want wat voor de mensen in deze groep geldt, geldt vast voor veel meer mensen, al of niet verbonden aan de Geertekerk. Wat er zoal gebeurt in de kerk is niet voor iedereen begrijpelijk of aansprekend, ook al vind jij het wel leuk en zinvol. Daar helpt geen lieve dominee aan.

Er bleef een idee hangen uit dat gesprek waar iedereen blij van werd: met elkaar eten in de kerk, een kerkbrunch, om half elf op zondagmorgen. Met liturgische elementen en met veel kinderen en jongeren. Misschien komt het er nog eens van?