Remo in de dop?

Mijn zoon van 12 gaat over twee weken voor het eerst op kamp met de jongeren van de Geertekerk op de Hoorneboeg. Op de vraag wat hij ervan verwacht, antwoordt hij: ‘Nou gewoon, dat je leuke dingen met elkaar gaat doen. Ik weet het niet; ik laat me lekker verrassen.’ Ik denk terug aan mijn eerste kamp, ook op de Hoorneboeg. Ik kan me herinneren dat ik het spannend vond, maar niet dat ik hoge religieuze verwachtingen had. Dit kamp en de kampen daarna zijn voor mij wel een fundament geweest. Een plek waar ik voor mijzelf kon ontdekken, wat ik van geloof vond. Mijn ouders (Doopsgezind en Remonstrants) hebben mij nooit gestuurd in mijn geloof – typisch vrijzinnig – waardoor ik mijn eigen weg heb kunnen zoeken.

Seal of approval

Die vrijheid om je eigen weg te zoeken, maar de ander ook in zijn waarde te laten, is voor mij heel fundamenteel. Toen mijn twee kinderen klein waren, besloot ik om ze te laten dopen. Niet omdat ik wilde dat ze daarmee een stempel zouden krijgen, een soort seal of approval. Nee, het voelde meer als een belofte die wij samen met de gemeente deden om ons kind die vrijheid en dat vertrouwen te geven dat ook zij hun eigen weg mogen gaan. We geven wel de zaadjes mee van het geloof, maar of daar uiteindelijk een boom of een bloem uit groeit of misschien wel helemaal niets, is aan het kind zelf.

Mijn boom

Als ik terugdenk aan mijn jeugd en de groei van mijn zaadje, dan heb ik wel het idee dat in mijn kern al duidelijk was dat mijn geloof zou gaan bloeien. Waar ik van jongs af aan geïntrigeerd was door het geloof (ik zat op bible club toen we in het buitenland woonden, was als tiener actief in de kerk en sloot me later aan bij Jongerengemeente Arminius), heeft mijn zus nooit enige interesse gehad voor geloof of kerk.

Voorlopig gaat mijn kind zich lekker laten verrassen op dat kamp. Ik ben benieuwd of hij verrast of geïnspireerd terugkomt of gewoon een leuk weekend heeft gehad!