Het leven omarmen

Het Domplein is verlaten. Het is stil op het plein. Een onwerkelijke stilte. Om precies 10.43 luiden de klokken van de Domtoren, gevolgd door een minuut stilte. Alleen de vogels laten iets van horen. Mensen zijn er niet. Zij staan thuis stil bij de gebeurtenissen van een jaar geleden. Waarschijnlijk zijn  de herinneringen overschaduwd door de impact van het Corona virus.

Aftasten
Een jaar geleden scheen het lentezonnetje op het Domplein. Ik ben bevangen door de aanstaande lente. Door de energie van twee jongetjes van twee jaar, die over het plein dartelen. Uitgelaten zijn ze. Ze hebben net weer lekker mogen dansen, muziek mogen maken bij de cursus ‘Muziek op schoot’. De twee jongens zoeken steeds meer toenadering tot elkaar. Onwennig nog. Aftastend. Durf ik hem aan te raken of niet? Ze draaien om elkaar heen. Het enthousiasme werkt aanstekelijk. Ik kijk naar mijn zoon en zijn vriendje. Mijn ogen beginnen vochtig te worden. Twee dagen geleden was ik nog helemaal in de ban van de tramaanslag in Utrecht. Een dag die er heel anders uit had moeten zien. De dag dat mijn eerste podcast ‘Mijn Oerverhaal’ geboren zal worden. Die ochtend ben ik zo in de ban van de gebeurtenissen en de vraag of ik wel kan afreizen naar de studio dat ik voor even vergeet dat mijn zoon bij de opvang zit. Ik stap in de auto en rij weg uit Utrecht. Onderweg wordt mijn telefoon overstelpt met berichtjes om te vragen of ik veilig ben. Op dat moment besef ik dat mijn vrouw en ik beiden buiten Utrecht zijn. Niet in staat onze zoon bij mogelijke calamiteiten van de opvang op te halen. Gelukkig volgt snel het bericht dat ze bij de opvang de deuren dicht houden.

Elkaar omarmen
De twee jongens kunnen zich niet meer inhouden. Het wonderlijke gebeurt. Ze omhelzen elkaar. Kort en tegelijkertijd heel krachtig. Een knuffel met een grote lading. Ze lachen er onwennig bij. Ik word opgetild en heb het gevoel alsof ik zweef. De eerste knuffel van mijn zoon met een vriendje. Twee jongens die nog geen weet hebben van wat er in hun stad zich heeft afgespeeld. Twee jongens, die lachend en spelend het leven begroeten. Het leven omarmen. Elkaar omarmen.

Schoonheid als houvast en troost
Een jaar later moet ik dit jongetje uitleggen dat er een raar virus rondwaart in het land. In zijn Utrecht. Dat hij vanwege een verkoudheid niet naar zijn vriendjes kan. Dat de opvang gesloten is.  Voor hem lijkt er niets veranderd. Hij gaat op in het spelen met zijn Lego. Op in zijn fantasie. De reizen die hij in zijn hoofd maakt. Het sterkt mij om positief de toekomst in te blijven kijken. Breekt er een nieuwe lente aan? Ik word gegrepen door de talrijke initiatieven die uit de grond worden gestampt om verlichting te brengen. Door de podcast die ik met leeftijdsgenoten mag maken voor de Geertekerk en waarin ze kwetsbaar vertellen over hun associaties met het woord ‘thuis’. Op afstand spreekt iedereen zijn bijdrages in voor de podcast. Tegelijkertijd voelt het alsof we bij elkaar thuis komen. Omarmen we elkaar zonder elkaar echt aan te raken. Net als die twee jongens op het plein. Het idyllische plaatje, wat een jaar na dato weer op mijn netvlies verschijnt. Een moment van grote schoonheid. De Utrechtse cabaretier Jeroen van Merwijk doet in deze tijd een pleidooi om dagelijks een moment van schoonheid te delen via de digitale kanalen. Schoonheid als houvast. Schoonheid als vorm van troost. Of zoals Van Merwijk het verwoordt: ‘Schoonheid als balsem voor de ziel.’