Zie ik maak alle dingen nieuw

In de kerk van mijn jeugd hangt een borduurwerk met bruine kruissteekjes. Ik weet niet hoe vaak, maar heel vaak, heb ik er een beetje betoverd naar staan kijken. Niet vanwege de kunstige patronen, maar vanwege de tekst én de datum die erbij staat: zie ik maak alle dingen nieuw – oktober 1961. Mijn geboortejaar en -maand. Ik betrok de tekst dan ook op mezelf, nog steeds eigenlijk, maar nu anders.

Vroeger was de blijde boodschap ‘met mijn komst is er iets veranderd in de wereld’. En zo was het ook, zeker voor mijn ouders. Een nieuw leven, waarnaar was uitgekeken. Er moest gezorgd worden, de verantwoordelijkheid drukte soms zwaar. Maar ook mooi om een wezen op te zien groeien. Woordjes, stapjes, lezen. Al die kleine en grote ontwikkelingsstappen mee te mogen beleven.

Het huis en de gemeente

Zie ik maak alle dingen nieuw. Het sloeg eigenlijk op het nieuwe kerkgebouw aan de prof. Regoutstraat in Nijmegen. In 1961 hadden de remonstranten een modern nieuw gebouw neergezet, dat helemaal voor henzelf was. Eén van de pijlers van de gemeenschap was de kring van jonge echtparen. Ik denk vaak aan alles wat we samen deden: zondagschool, de tuin, kerstboom versieren, paasgroet rondbrengen, kerstspel, catechisatie, boswandelingen, buitendag en verjaardagen.

Die verjaardagen – er was een standing invitation om op de dag zelf langs te komen – waren mooie evaluatiemomentjes. De jonge ouders werden ouder, hun kinderen gingen de wereld verkennen. Als we elkaar niet op school ontmoetten, volgden we elkaar via de verhalen die de ouders ons vertelden. We gingen studeren en we hoorden bij de verjaardagstaart en borrelhappen meer over het vervolg. We maakten met z’n allen nog één stap: trouwen, werken en (klein)kinderen.

En toen brokkelde het heel langzaam af. Sommigen verhuisden en raakten zo op de zijlijn. De mobiliteit werd wat minder en de eerste ziektes meldden zich. De kring werd stapje bij stapje kleiner en uiteindelijk waren er geen gezellige verjaardagen meer.

Zie alles wordt nieuw

Zie ik maak alle dingen nieuw. Als ik nu nog een enkel keertje voor dat borduurwerkje sta denk ik terug aan al dat optimisme, die levenslust, aan alles wat we hebben gedeeld. Het is omgevlogen. De jonge ouders zijn inmiddels hoogbejaard, of zijn niet meer. Enkelen houden nog dapper stand, immer actief, ook voor de gemeente. De kinderen zijn zelf niet meer zo jong. Hun kinderen? We hebben ze niet meer gezien, op een enkeling na. Maar anderen kwamen en namen het stokje over, maakten de kerk tot hun huis: zie ik maak alle dingen nieuw!

Het zijn nog steeds dierbare woorden. Maar zo langzamerhand is er een andere tekst naast geslopen. Ik vind hem zelf ook mooi Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde. Beetje weemoedig en treurig misschien. De dromen zijn deels vervlogen, de wereld onttoverd. Maar in die stroom die leven heet hebben we allemaal wat betekend. We zijn samen op gegaan en hebben weer los moeten laten. En toch, toch gaat die stroom door. Eeuwig? Zichzelf vernieuwend. Geruststellend. Verwonderend.