Verloren in coronatijd

Ik tref een mevrouw op straat
Op weg naar haar kind
De juiste straatnaam is ze verloren
De naam van haar kind gelukkig niet.

Kunt u het vinden, mevrouw?
Ja hoor, ik ben dicht in de buurt!
Ik weet alleen de straat niet meer
Thuis ligt m’n agenda
Daar staat het wel in.

En waar is uw huis met uw agenda
met daarin het adres van uw kind?
Woont u daar? Dan heeft u al ver gelopen!

We gaan naar uw huis en agenda
Want deze straatnaam is kwijt
Gelukkig weet u die van uzelf goed
Ik loop wel met u mee, hoor.

(Zou ze al gevaccineerd zijn?
Toch maar geen arm…)

Een hele wandeling door de zon
Met een gesprek over het lentegroen,
Haar trouwe bezoek aan haar moeder
Vroeger – want die leeft nu niet meer,
En keer op keer de herhaalde vraag
Of ik wel vaker wandelingetjes doe.

Loopt dat nou handig met zo’n stok?
Ik heb zo’n ding waar je op kunt zitten
En de boodschappen kunnen er ook in.
Nee, die staat thuis…

Bij haar flat – dáár boven wijst ze –
Nodigt ze me in goed vertrouwen op de thee
Maar corona is er nog en dus zeg ik nee.

We treffen een flatgenoot
Die bijna woordeloos begrijpt
En toezegt de buren in te lichten
Over kwijt en verloren.
En over een oogje en zeil.

We groeten en bedanken
Alles op gepaste afstand
Maar toch dichtbij
En ik loop terug met de flatgenoot
Pratend over vergeten en verliezen
Zoals haar oude moeder – óók.

Thuisgekomen – mevrouw nog in m’n hoofd-
Zoek ik naar connectie met
Het kind-met-naam zonder adres
Social media brengt twee dagen later
Een antwoord!

Dan is er opluchting
En uit handen geven – loslaten.

Een verloren mens is thuisgebracht.
Voor nu.