Vallen en opstaan – beide zijn een kunst

Als geestelijk verzorger bij de politie krijg je geregeld een leerzaam kijkje achter de schermen. Zo was ik laatst te gast (gelukkig niet als deelnemer….) bij een oefening voor agenten die als neventaak worden ingezet bij de Mobiele Eenheid. Natuurlijk is het belangrijk dat ze leren om het gebruik van daadwerkelijk geweld zo lang mogelijk uit te stellen: De-escaleren, wel dreigen maar nog niet daadwerkelijk optreden – etc.

Maar ook voor als het ‘menens’ wordt, gaat het er om om effectief en beheerst te handelen. Ook al worden dingen tegen je geroepen of gegooid waardoor wij (of althans: ikzelf) een rode waas voor de ogen zouden krijgen. En dus die zelfbeheersing juist verliezen – met alle kans op escalatie en onnodig geweld. Met veel lawaai en vieze rook, die je het zicht ontneemt wordt geprobeerd zo realistisch mogelijk te oefenen.

Controle houden

Eén van de onderdelen van deze oefening was specifiek gericht op vallen en opstaan. Beide moet je in zo’n situatie zo mogelijk ‘gecontroleerd’ doen. Dat je moest leren vallen, daar kan ik me wel iets bij voorstellen: zo zijn er tegenwoordig ook trainingen voor ouderen om te leren hoe ze bij een struikelpartij zó vallen dat de kans op breuken etc zo klein mogelijk is. Voor deze agenten betekent het vooral: kijk meteen of je geen wapens kwijt bent en of je collega’s gezien hebben dat je bent gevallen.

Maar opstaan onder zulke omstandigheden moet je ook leren: dan gaat het vooral erom dat je eerst goed kijkt of het veilig is: ben je gedekt? En ook moeten collega’s leren dat ze niet al te enthousiast jou overeind hijsen: voor je het weet trek je een arm uit de kom omdat jouw geschreeuw niet gezien en gehoord wordt in alle consternatie.

Zelf opstaan moet je leren

Ik vond het wel een mooi beeld van hoe dat in allerlei situaties in je leven eigenlijk wel eens kan gaan: Dat je soms vált is niet zo’n verrassende associatie. Maar ik bleef vooral wat nadenken over dat opstaan iets is dat je moet leren. Met de nadruk op: zelf opstaan. Natuurlijk is het fijn als anderen je helpen, en soms kun je echt niet zonder de hulp van anderen. Maar het is ook belangrijk dat je aangeeft op welk moment je zelf overeind kunt komen. Dat je niet te snel moet opstaan. En: dat je niet te lang aan een ander blijft hangen. Voor je het weet lig je allebei op de grond. Dan word je ‘immobiele tweeheid’ in plaats van Mobiele Eenheid. 😉