Let op race-ouderen!

Ik fiets veel. Ik fiets in een stevig tempo en ik heb een top-of-the-bill fiets. Ik ben gewend – maar ik kan beter zeggen ‘ik was gewend’- om regelmatig mensen in te halen als ik van Houten naar Utrecht fiets. Maar dat is verleden tijd. Ik word steeds vaker ingehaald. Voor het kleine competetievelingetje, dat zich toch ergens in mij schuilhoudt is dat slecht te verteren. Zo oud ben ik nog niet! Ik werp snel een diagnostische blik op degene die aan mij voorbij snelt. Als het een scholier is, die zich verslapen heeft, dan kan ik het wel hebben. Die kunnen zo ontzettend hard trappen…. Maar als het net zo grijs is als ik…………hmmmmmm…………grrrrrrrrr

Nog een tandje er bij…….

Ik heb het afgeleerd, want tegen een batterijfiets houd ik het maar beperkt vol. Ik heb mijn diagnose verfijnd: Als er weer eens wordt ingehaald- kijk ik eerst naar haarkleur/leeftijd. En als de haarkleur me te nabij komt, werp ik een oneerbiedige blik onder de bagagedrager van de desbetreffende fiets: in negenennegentig van de honderd gevallen schuilt daar de welbekende grijze accudoos. Ja, duh – zo kan ik het ook!

Maar dat wil ik niet. Ik wil op eigen kracht. Ik hoor (nog) bij het legioen dat trots op eigen kracht trapt. Maar die moet je tegenwoordig met een lampje zoeken, lijkt het wel.

De voldoening van tegenwind

Die elektrische fietsen worden zo agressief verkocht! En zo massaal aangeschaft. Ik vind het een prima vinding voor alle mensen die anders niet zouden kunnen fietsen. En nog beter als dit mensen uit hun auto houdt. Maar voor de rest? Moet je nou nog weer sneller door het landschap razen? Mis je de voldoening niet van de klim of het stukkie tegen de wind in?

En wat gaan we doen met alle accu’s en batterijen van onze zogenaamd ‘schone’ elektrische fietsen en auto’s, als die straks afgedankt worden? Zo lang we dat niet op een transparante en elegante manier opgelost hebben past het predikaat ‘schoon’ niet bij al die accuslurpers.

En is eigen kracht gewoon het schoonste.