Ik ben echt wel verslaafd!

‘Mam, ik heb een spel voor je dat jij vast leuk vindt’, zegt T. We zitten met z’n allen te wachten tot de voorstelling begint. De ‘mobiele brigade’ speelt met de telefoon. ‘Het gaat niet om snel of zo’. Hij laat het zien. Hij schuift blokjes rond die van kleur veranderen als ze een meervoud van zichzelf worden. Even doemt het visioen op van die vierkante schuifpuzzeltjes, waar je al schuivend een plaatje moet organiseren. Dat is me echt nog nooit gelukt.

Maar nee, dit is anders, haalbaarder. Al snel daarna zit ik ijverig te schuiven op de iPad. Eerlijk is eerlijk, in het begin begreep ik er niets van. De blokjes leken soms alle kanten op te gaan. Maar na een tijdje hadden we met z’n allen door hoe de navigatie werkte. We konden vooruit naar hogere scores.

Keuzes maken

Voor mijn kinderen was de lol er nu af, voor mij begon het pas. Zo nu en dan keek er eentje over mijn schouder mee en zag mij steevast verkeerde keuzes maken. Hoppa en een nog groter probleem (lees kansloze situatie) ontstond. Ze konden het niet laten te roepen wat ik moest doen, doe dit, doe dat. Hun irritatie en wanhoop groeide. Maar mijn vinger deed zonder al te hard na te denken iets anders. Fout!

‘Je moet keuzes maken’, zegt E. ‘Wat wil je bereiken?’. Wat wil ik bereiken? Goh, daar had ik tot op dat moment nog niet aan gedacht. Situaties overkomen mij voornamelijk. Soms heb je écht een gelukje, soms heb je pech, meestal gaat het op de automatische piloot redelijk goed. Ik kijk opnieuw naar mijn blokjes. Rustiger nu schuif ik door en ben blij als de kleurtjes verschieten naar een hogere score. Als ik vastloop probeer ik strategisch na te denken. Wat wil ik bereiken, hoe zouden die blokjes bewegen? Het gaat beter en de scores lopen iets op.

Dat doen we natuurlijk niet

‘Wat ben je aan het doen?’, vraagt T als we elk op een bank met een scherm bezig zijn. ‘Blokjes schuiven’, zeg ik. ‘Doe je dat nog steeds?’ Ik begrijp zijn verwondering. We zijn inmiddels enkele jaren verder en hij is ongetwijfeld enkele spelen verder. ‘Ja, ik wil zo graag over de 8000 heen want ik ben nieuwsgierig welke kleur dat blokje heeft’. Hij lacht: ‘Dan ga je toch terug als je een verkeerde keuze maakt, dan kan je van daaruit verder’. Stom verbaasd kijk ik hem aan. ‘Dat kan mijn spel niet’, zeg ik. ‘Tuurlijk wel, je hebt toch van die cheatprogrammaatjes, dan kan je zo verder en heb je het snel voor elkaar. Overigens blijft de kleur natuurlijk hetzelfde’, voegt hij lachend toe. Ik besluit meteen dat cheaten te min is. Gelaten begin ik opnieuw.

Ik zit lekker op de bank te ontspannen met mijn blokjes. S. kijkt uit de verte mee. Het gaat goed, ik ben al ver, maar raak uiteindelijk verstrikt in een lastige situatie. Ze geeft commentaar en ik doe wat anders; een gelukje en hophophop opgelost en een high score binnen bereik. S. kijkt bewonderend toe. Ja, ik ben inmiddels de koningin van de blokjes. Vertel mij wat.

Doorzetten

Maar de 16.000 is nog steeds niet gehaald, dus ik weet nog steeds niet zeker of de kleur hetzelfde blijft, of dat ik dan eindelijk beloond word met een nieuwe kleur blokje. Ik wil het weten én meemaken en dat drijft mij voort. Je kunt mij niet verwijten dat ik geen doorzetter ben. Ben benieuwd of het ooit gaat lukken. En dan, zou ik dan een volgende target stellen? Ik denk het niet. Dit kost al erg veel tijd en moeite, maar je weet het natuurlijk nooit!