Herfstlicht

Het is herfst. Vanuit het raam kijk ik uit op een Drents moerassig veld met schapen. De zon doet haar best, maar wordt zo af en toe verjaagd wordt door slagregens. Vanmiddag stond er even een vale regenboog aan de horizon: zo’n aarzelende belofte die je niet helemaal durft te geloven.

Het is de tijd van het jaar waarin veel mensen somber worden. De kortere dagen en vallende bladeren werken daar aan mee. Ik heb er soms ook last van. Maar zelfs in sombere gedachten die elkaar opvolgen, piekt zo af en toe een zonnestraal door. En tijdens zo’n moment moest ik denken aan het gedicht van Theresia van Avila dat ik in de zomer tijdens een retraite bij leefgemeenschap De Hooge Berkt had gekregen. Het ging zo:

Jij werd geschapen in liefde,
mooi, schoon en zo diep
in mijn binnenste getekend
dat, als jij jezelf verliest, mijn lief,
ziel, jij jezelf moet zoeken in mij.

En mocht je niet weten
waar je Mij zult vinden
dwaal dan niet van hier naar ginds,
want als je Mij wilt vinden
moet je Mij zoeken in jezelf

Want jij bent mijn onderdak,
jij bent mijn thuis en plaats van rust,
en daarom klop ik altijd bij jou aan,
als Ik in jouw gedachten de deur gesloten vind

Buiten jezelf hoef je Mij niet te zoeken,
want om Mij te vinden
zal het genoeg zijn Mij slechts te roepen;
Ik zal dan zonder talmen naar jou toegaan;
En Mij moet je zoeken in jezelf.

Net als tijdens die zomer maakte het gedicht veel in mij wakker. Theresia’s woorden, over jezelf in God zoeken en God in jezelf, raken aan iets heel intiems, iets warms. Alsof er in mijn binnenste een klein licht werd aangestoken.

Ik voelde me lichter nadat ik het gelezen had, alsof haar stem zacht fluisterde: het licht dat je zoekt, woont al in jou.