Een koffer vol liefde

Een koffer vol liefde, denk ik, als ik naar de brievenbus fiets en bij Pinky Messchaert in de etalage kijk. Ik word er blij van. Op de terugweg stap ik af om het allemaal eens goed in me op te nemen. Meteen vliegen er allerlei gedachten door mijn hoofd: harten, hart van goud, liefde, allemaal liefde, in alles de liefde, overlopen van liefde. Betekent het iets dat de koffer open staat? Wat doen die handen daar eigenlijk: ze geven, ontvangen, zegenen?

Die handen, daar blijf ik op hangen. Zegenen. Biddend zegenen. Is dit het gebaar? Zag ik niet ooit in één van de liturgiebundels tekeningen welk gebaar je kunt maken bij de zegen? Destijds was het een verrassing, vooral omdat de stand van de handen steeds een andere betekenis had. Thuis, op kantoor en digitaal alles omgekeerd, onvindbaar – voor nu dan. Een dood spoor en toch wil ik heel graag iets zeggen over dit koffertje.

Only for you

Wat was de titel eigenlijk? Niet op gelet. Terug. Ik denk verder aan mijn koffer vol liefde en wat ik erover wil vertellen, nu met de titel in mijn hoofd: only for you. Allemaal liefde, voor jou; het is vooral een mooie wens of een mooi cadeau. Of het nu geven of ontvangen is, het maakt niet uit. Het is altijd goed, want dat is echte liefde. Moet ik toch iets met perspectief doen, gever of ontvanger? Wat was de titel ook al weer?

For you only, meen ik mij te herinneren, of niet? Zou het uitmaken? Ik word inmiddels gek van mezelf. Want, ik zal het maar eerlijk opbiechten, ik ben de afgelopen weken minstens een keer of vijf gaan kijken en het wil maar niet blijven hangen. Het enige woord dat 100% zeker is, is only.

Aandacht

‘Het is zo raar’, vertel ik aan mijn dochter, ‘ik wil iets vertellen over een kunstwerk, maar ik kan de titel niet onthouden en ik ben echt al heel vaak gaan kijken’. ‘Ben je een tikje ADHD?’, vraagt ze in de ‘psychologenstand’. Hmm. Inmiddels ben ik vooral gefascineerd door het feit dat dit maar niet in mijn geheugen wil blijven hangen. Dat ben ik niet gewend. Wat gebeurt er in dat koppie?

Ik kijk naar mijzelf als ik van armoe maar weer eens op onderzoek uitga voor de etalage. Eigenlijk altijd snel, snel aan het eind van de dag als ik haast heb om de post weg te krijgen. Voor het raam word ik alle keren verrast en denk: o ja, maar nu ga ik het écht onthouden! En één keer gebeurde er echt iets vreselijks: bij de titel lag direct aan het raam nog een kaartje, met een nieuwjaarswens. Echt nóóit gezien! Hoe dan?

Only….

Het probleem van de boodschap van dit werk was daarmee opgelost, hoewel…? Je kunt nog steeds vrij associëren over een diepere betekenis – die er hoogstwaarschijnlijk helemaal niet is. Voor dit stukje heb ik die nieuwjaarswens dus min of meer paraat, maar wat was de titel ook al weer? Ik besluit nog één keer op pad te gaan en een foto te maken: gewoon, even lief zijn voor mezelf en aan mezelf toegeven dat ik de woorden never nooit ga onthouden (maar het beeld hoogstwaarschijnlijk nooit zal vergeten). En weer is alles net een beetje anders dan ik mij herinner (klik op deze link als je nieuwsgierig bent).