Een introvert huis
Geschreven door Frederiek Eggink
Drie maanden na de verhuizing. Hoe je dacht dat het worden zal en hoe het werkelijk is. Zo goed als ik de weken voor de verhuizing kon verwoorden, zo aarzel ik nu om er iets over te zeggen.
Na dertig jaar verhuizen. Missen wij het oude huis en tuin? Niet echt. Missen wij de omgeving? Nog veel minder. Het zijn de mensen, de oude vertrouwde buren, die we missen en dat doet soms nog een beetje pijn.
Sereen en kalm
Hier is het sereen en kalm, afgezien van onze hond die regelmatig blaft. We wonen nu in een introverte mediterrane semibungalow met voor- en achterpatio en een lange zijtuin. Voorlangs een doodlopend straatje. Sereen en kalm, met buren die (ogenschijnlijk) ook zo wonen, allemaal 60 plussers. Maar achter de poorten speelt zich het leven af, en zoals deze week aan de overkant het eindigen van dat bestaan. Alle buren uit de buurt leven mee, dat merk je. Het voert tot bezinning. Van wat in wezen ons leven is. Waar het naar toe gaat. Een toekomst die altijd ongekend is, waar je ook woont. Niet bewust.
Achterpatio
De achterpatio is gelijk een kleine kloostertuin, omgeven door hoge muren, die de buurhuizen afgrenzen. Een grote plataan die veel schaduw geeft, enorme zonneschermen en een trompe d’oeil voor de achtermuur. Geen direct contact mogelijk, veel ruimte voor naar binnen keren. Stilstaan eindelijk na alle onrust, beweging, verandering. Ruimte om dichter bij jezelf te komen en uiteindelijk bij God. Onze achterpatio is gelijk een bezinningsplek, een openlucht kerk. Maar ook een plek van ontmoeting en betrokkenheid en vrolijkheid als oude vrienden komen. De behoefte is minder groot om er uit te gaan. In de stad Utrecht zijn we al maanden niet geweest. Zelfs het afscheid van Floris Kruyne maakten we alleen online mee.
Dankbaar dat we de moed hadden dit besluit te nemen. Ook de nieuwe buren zullen wel een keer vertrouwd worden. Na dertig jaar echt verhuisd en een nieuwe levensfase ingegaan.
