De rode lijn – Gaza demonstratie in Den Haag
Geschreven door Ida Rombach
Het begon al in de bus naar Utrecht. Wildvreemde mensen met iets roods aan, van alle leeftijden. Knikten we elkaar in de bus vooral vrolijk en verrast toe, in de trein werd het pas echt gezellig. Mensen hielpen elkaar waar nodig in de overvolle trein, we raakten met elkaar in gesprek en als bij een volgend station een nieuwe lading rood naar binnen kwam, werden we allemaal blij.
Als 74-jarige viel ik niet uit de toom. In tegendeel, we waren goed vertegenwoordigd en veel van ons liepen ooit mee in de demonstatie tegen kruisraketten, zo bleek uit de gesprekken. Ook veel andere leeftijdsgroepen en mensen met allerlei achtergronden, het was er allemaal. Voor ons geen streep in het zand in winderig Nederland. De standpunten varieerden soms wat, maar ik heb geen wanklank gehoord. Sterker het was goed om met zoveel verschillende mensen samen te zijn. (ook wel overweldigend)
Zeker in mijn leeftijdsgroep bleek ter plekke dat veel mensen zelden of niet demonstreren, ik ook niet. Grote menigten vind ik niet prettig, voel me er kwetsbaar. Ik moest iets overwinnen toch te gaan. Wat de doorslag gaf, was dat angst, boosheid en hulpeloosheid me vaak overvallen en ook het gevoel passief toe te kijken. Dus we gingen, twee huisgenoten en ik. En het is misschien gek, door te gaan en samen te zijn met al die rode mensen die van heinde er ver gekomen waren om zich uit te spreken, viel er wat passiviteit van me af en ook een beetje hulpeloosheid. ‘Ik sta hier en ik sta hier niet alleen’, dat had ik even nodig.
