14 april 2020

De mooiste lente uit mijn leven

Geschreven door Jurjen Helmus
Actueel Markéta Machová via Pixabay De mooiste lente uit mijn leven

Misschien, misschien is dit wel de mooiste lente die ik in mijn leven tot nu toe meegemaakt heb. Deze lente ontvouwt zichzelf zo mooi in haar eigen tempo; een cadans die ze al sinds de eeuwigheid heeft aangehouden, misschien wel langer zelf. Eerst langzaam, heel langzaam, wordt de natuur wakker door de eerste schijn-warmte die voor ons mensen nauwelijks waar te nemen is. Dan zet ze in een steeds meer versnellend tempo door; een warme gloed, een lijster een merel, een bloem een bloesem. Tot nu, ze krachtig aanwezig is. En nog steeds groeit ze, terwijl mensen het nauwelijks meer opmerken. Is het niet juist deze cadans – zo schril in contrast met de huidige menselijke werkelijkheid – die deze lente nog mooier maakt dan ze is?

Controle loslaten

Het is lente en misschien, misschien, wel één van de mooiste lentes die ik meegemaakt heb. Normaliter zit ik iedere dag van 9 tot 18 uur in een gebouw, een kantoor, waar de temperatuur constant op 18 graden staat, de luchtvochtigheid angstvallig gecontroleerd wordt en de TL-lampen exact het aantal lumen geven wat nodig is om precies goed te kunnen werken. Als ik na een dag werken, concentreren tussen brabbelende collega’s, matige koffie, de draaideur van mijn werk uit stap denk ik “O… , het was mooi weer vandaag, wat leuk”. Die gedachte beklijft maar even, de dag is al voorbij en ik haast me naar de trein. Daarin zittend met of zonder werkende airco merk ik hoeveel moeite we doen om onze omgeving te controleren.

Deze lente zit ik thuis, soms werkend, soms met mijn kinderen. We hobbelen mee met de cadans die ze ons meegeeft. We worden wakker door de zon, niet door de wekker. We warmen ons aan het licht, niet aan de kachel, de lucht komt van buiten – is geurig – niet van binnen. Na een eerste ronde homeschooling maak ik met mijn kinderen vaak een rondje door de tuin. Welke plantjes steken hun kopje boven de aarde? “Gaan de perenbomen aanslaan of niet?” vraag ik mijn dochter. Zullen de aardbeien dit jaar eerder of later komen dan de rode bessen? En heb je de rozemarijn al geroken, die is echt heerlijk. Ze snuiven, voelen, ruiken, proeven, alles in het nu, alles in een cadans.

Alles staat stil, de lente niet

Het zijn niet de vragen die je je collega stelt bij de koffieautomaat. Gek, want eigenlijk zou ik hen die vragen wel willen stellen. De vraag of het rapport al klaar is, het tentamen geprint is, de roostering op orde is, mijn PhD al vordert, het zijn de vragen die ik niet mis.

Alles staat stil, nee niet alles, de lente niet. Ik heb tijd en ruimte om bewust de lente mee te maken. Een gapend gat opent zich ook in mij, want er is ruimte en tijd om je te bezinnen. En dat is spannend, kwetsbaar, confronterend. De eerste week probeerden we als gezin nog ons angstvallig vast te houden aan het oude. We verdeelden de uren, verdeelden de taken, de verantwoordelijkheden, de tijd. Nu niet meer, we hebben afscheid genomen van het oude, waar mogelijk, daarmee ook afscheid van onze plannen, onze idealen, ons “als dat klaar is, ja dan ben ik pas echt gelukkig”. Deze lente is een lente van het nu.

En misschien, misschien is dit niet de mooiste lente, mooier is dan alle voorgaande lentes in mijn leven. Misschien is het wel de stilstand van onszelf in een niet te weerhouden cadans van iets wat groter is dan ik kan bevatten.

Gerelateerd