Ben jij een überfan?

Groot alarm! Witte busjes en enkele auto’s op het strand gesignaleerd. Snel schieten we de jassen aan en lopen flink door om niets te missen. Misschien gaat het nu gebeuren: opnames voor de Engelse Tv-serie die wij zo waarderen; kans om de Doc en zijn ‘vrouw’ te zien of één van de andere hoofdrolspelers. Een groeiend aantal mensen is toevallig ook net aan de wandel of de hond aan het uitlaten, om 7.30 uur in de ochtend. Op het strand staan ze opvallend onopvallend te zijn en maken een praatje met elkaar. Bijna iedereen had de busjes eerst voor zichzelf willen houden, maar nu de groep zo groot is dat er niet veel unieks meer over is worden anderen ook per sms of Whatts App op de hoogte gebracht van de ontwikkelingen. Na een tijdje rondhangen is het wel duidelijk. Er gebeurt voorlopig niets. We besluiten met z’n allen koffie te drinken met uitzicht op de busjes, zodat we de bewegingen goed in de gaten kunnen houden.

Ben jij een überfan?

Bij de koffie krijg ik de vraag: ‘Ben jij ook een fan?’ Enigszins verbouwereerd zeg ik dat de serie leuk is, maar dat ik mijzelf niet echt een fan zou noemen. ‘Ik ben een überfan’, zegt mijn Amerikaanse gesprekspartner. En ze wijst nog wat mensen aan die volgens haar ook überfan zijn. De überfans blijken zich de serie zo eigen gemaakt te hebben dat ze vrij citeren uit de scenes van de Tv-serie. Ze reageren op elkaars citaten en doen zo de scene na; ze analyseren de ontwikkelingen in de serie en doen voorspellingen over het verloop van het verhaal. Van over de hele wereld zijn ze speciaal naar Port Isaac gekomen in de hoop enkele opnames mee te maken. Als ze een tochtje maken gaat het meestal naar een locatie die een rol heeft gespeeld in één van de afleveringen. Filmen bestaat voor een heel groot deel uit wachten. De ervaring leert dat de acteurs dan tijd hebben voor de fans en best in zijn voor een praatje, een handtekening en het nemen van wat foto’s.

Aangezien ik mij als gezelschap opgeworpen had en een reisje Engeland mij best wat leek, maak ik nu voor het eerst van mijn leven deel uit van een fanclub, een behoorlijk fanatieke zelfs. Met verwondering luister ik naar de verhalen, soms doorspekt met jaloezie of juist met trots, over ontmoetingen die al plaatsgevonden hebben, of nog niet. We hebben geen geluk in onze week. Ondanks dat we alert zijn, meteen bij elke zweem van actie aan komen draven en permanent hengelen naar informatie gebeurt er niet veel. Het is één grote geruchtenmachine gevoed door angst om misschien iets te missen, en door hoop: misschien vandaag, misschien morgen.

Webcam en Facebook

Aan het eind van de week hadden we niet de contacten gehad waar we bij vertrek op gehoopt hadden. Wel zagen we de producer en productieassistenten die allerlei scenes aan het voorbereiden waren, we zagen één van de hoofdpersonen die voor een pond op de foto ging met (alle) toeristen – opbrengst voor de reddingsbrigade – én de hond van de hoofdpersoon. Tja, en daar kom je dan voor uit Amerika, of Utrecht natuurlijk. Je kunt je de teleurstelling wel voorstellen. Was het zinloos? Welnee, natuurlijk niet. We hebben geweldig leuke gesprekken gehad. Als niet-fan werd ik meteen opgenomen in de groep. De fans kenden elkaar voornamelijk digitaal van de diverse Facebookpagina’s en fora waarop ze actief waren. Nu zagen ze elkaar in het echt. Het was hartverwarmend om de blijdschap te zien bij alle ontmoetingen. Het voegde echt wat toe aan de bestaande contacten. Het was ook bijzonder om het hele proces mee te maken.

Nog even hadden we hoop. Op de dag van ons vertrek: witte busjes! Na een halve dag wachten (en kletsen), niet willen horen wat al het betrokken personeel zei – geen opnames – vertrokken wij, zonder opnames gezien te hebben. Wat zagen we wel? De opbouw van een markt die in een scene een rol zou spelen. Toen ze zeker wisten hoe alles moest staan, werd alles weer ingepakt. De opnames waren de week erna, zagen we via de webcam. Via Facebook zagen we stralende foto’s van andere fans die meer geluk hadden. Goed voor hen.