Ja, het leven roept! Filosoferen op de fiets

Iedere ochtend fiets ik met mijn kinderen naar school, de Vrije School Amersfoort (VSA). Deze school staat in een andere wijk, dus het is een eindje fietsen. In onze wijk staat de islamitische Bilal school, waar veel ouders uit andere wijken naar toe fietsen. De Bilal school staat in een relatief witte jaren 30 wijk, de VSA staat in een gemende wijk.

Op tijd of te laat

Zoals alle andere ouders heb ik een vast ritueel, een vaste route die ik fiets en een beoogd vast moment om het huis uit te gaan. Dat dit laatste niet altijd even haalbaar is zullen lezers die zelf ook ouder zijn vast begrijpen. Steevast kom ik dan onderweg mijn ankerpunt tegen. Mijn ankerpunt is een mama met een kindje van de leeftijd van mijn zoontje achterop. Ze draagt elke dag ongeveer dezelfde kleding, van die typische islamitische kleding, donker en kleurloos, maar niet onverzorgd. We kennen elkaar niet, sterker nog wellicht is mijn bestaan haar nog niet eens opgevallen.

Mijn ankerpunt rijdt precies de tegenovergestelde route als ik rijd en ze is altijd op tijd. Dat betekent voor mij dus dat het punt waar ik haar tegenkomt iets zegt over hoe laat het is. Kom ik haar tegen in onze straat dan weet ik dat ik aan de late kant ben en dat ik moet doorfietsen. Kom ik haar tegen in de wijk van de school van mijn zoontje, dan weet ik dat ik te vroeg van huis vertrokken ben. Ik kijk iedere dag uit naar het moment dat we elkaar passeren. Het is een stiekem geluksmomentje wat deel is van mijn dagelijkse ritueel.
Gek eigenlijk, dat iemand anders voor mij een ankerpunt kan zijn, zonder dat diegene dat zelf weet. Nu ik dit schrijf vraag ik me af of ik niet zou moeten vragen aan haar of ze het wel goed vindt dat zij een deel is van mijn ochtend ritueel. Ik vraag me af of ik haar dankbaar kan zijn voor iets waar ze ogenschijnlijk vrij weinig anders voor hoeft te doen dan te zijn.

Van ankerpunt naar richtpunt in een hogere versnelling

En terwijl ik dit zo schrijf vraag ik me af welke spirituele ankerpunten ik in mijn leven ken. In alle eerlijkheid is de Eeuwige, hoewel aanwezig, niet zozeer een ankerpunt voor mij. En zoals ik het beleef, is Jezus voor mij ook niet een ankerpunt. Ik vraag me ook af of Jezus een ankerpunt voor anderen is geweest toen hij als rabbi zijn volgelingen onderwees. Of, wellicht is hij juist het tegenovergestelde van een ankerpunt geweest, een richtpunt niet om je aan vast te klampen maar om een weg te wijzen naar iets wat je nog niet bereikt hebt. Als dat zo is, hoe zou het dan voor mij zijn om mijn ankerpunt los te laten en me te richten op iets anders? En hoe zou een richtpunt er voor mij uitzien anders dan een ankerpunt?

Ik maak me een voorstelling van mijzelf op de fiets. In tegengestelde richting komen er fietsers tegemoet, geen ankerpunten. Voor me rijden ook fietsers: vaders en moeders met kinderen op normale, elektrische en bakfietsen. Mijn zoontje wijst op een elektrische fiets die ons inhaalt, “Hey pap, weer een nepfiets.”. En dan weet ik het, mijn richtpunt. Ik merk dat ik zin heb om harder te fietsen, zet hem in een hogere versnelling, voel mijn lichaam inspanning leveren. Ja, het leven roept!