Grenzeloze hoop #advent

Nog afgelopen zondag zei een gemeentelid na de dienst: ‘Ik vind het maar lastig, al dat gepraat over hoop en verwachting. Wij praten maar en intussen is er vlakbij ons, in Oekraïne, grote nood. Dat is gewoon rauw, ellendig’. Ik begreep wel waarom ze dat zei: zij is dagelijks in de weer met het helpen van vluchtelingen en het organiseren van hulp naar dit zwaar getroffen land. Deze keerzijde, de zware kant van hoop vond ze te weinig benoemd. En misschien had ze wel gelijk. Maar ik kan niet anders dan toch dragende woorden proberen te vinden waarmee we niet alleen onszelf maar ook elkaar kunnen opladen. Daarom citeerde ik bij verschillende bijeenkomsten dit najaar als inleiding woorden van de Engelse dichter William Wordsworth (1780-1850). Tijdens mijn middelbare schooltijd had ik ze in mijn agenda geschreven en ik heb ze altijd onthouden (oorspr: ‘We live by hope…’):                                                                                                                 

Wij leven van hoop en verlangen,
wij zien bij het blijde licht                                                                                                  
en ademen de zoete lucht der toekomst  
en zo leven wij
of anders hebben wij geen leven.                                                                                        

Onontkoombaar

Hoop en verlangen hebben hier iets onontkoombaars, maar je kunt ook zeggen dat ze een wezenlijk deel zijn van ons menselijk leven. Wie ze laat varen heeft geen leven meer, of voelt op zijn minst de zwaarte ervan. Voor mij zijn deze regels ook verbonden geraakt met het uitzien naar Jezus’ geboorte, naar Kerstmis. Dit jaar weer extra, omdat we, na twee jaren van een halve ballingschap, waarschijnlijk weer echt samen kunnen komen om dit feest te vieren. Nog vorig jaar kon dit net weer niet, het lijkt alweer lang geleden.                                              

Maar nu we in Utrecht weer een kerstspel met de kinderen voorbereiden, besef je dat dit twee keer niet live heeft gekund en dat is best veel als je jong bent. En zij zijn toch de hoopdragers bij uitstek?! Niet alleen bij ons maar ook in Oekraïne, in Pakistan en Afrika. Zo zou het moeten zijn. Maar juist kinderen worden  steeds weer het slachtoffer van de machtswaan van een paar ‘grote’ mensen, die aan zichzelf te weinig hebben, en dat maakt bitter.  

Op weg gaan                                                                            

En toch, toch moeten we juist voor hen de moed niet opgeven, de hoop niet laten varen en ons straks samen scharen rond het vredeskind Jezus. En natuurlijk hulp bieden waar dat nodig is, in eigen land en over de grens. Kom, laten we op weg gaan en grenzeloos denken … en doen.