Hoe vaak moet je in je leven uit de kast komen? #comingout

Stelt u zich eens voor: een wereld waarin 90% van de bevolking uit homo’s, lesbo’s en non-binairen bestaat, een wereld waarin het verschil tussen man en vrouw niet zo duidelijk is. Waar je niet de vraag krijgt: wie van jullie is het mannetje en wie het vrouwtje? Wie van jullie is dé moeder? Stel dat je bij de heteroseksuele minderheid zou horen: hoe zou het zijn om elke keer weer uit de kast te moeten komen, wanneer blijkt dat je niet bij de homoseksuele meerderheid hoort?

Een andere denkbare wereld

Stel dat deze wereld voornamelijk geleid zou worden door zwarte, lesbische vrouwen en non-binaire mensen? WI (Waterpolo International) met alleen maar vrouwen en non-binairen aan tafel, die discussiëren over de wereldwijd veruit belangrijkste sport, nl. waterpolo, gespeeld door stoere met name zwarte maar ook witte vrouwen, omdat waterpolo gespeeld door mannen nu eenmaal niet zoveel voorstelt in deze wereld; dat weet toch iedereen! Hoe zou dat zijn? Is dat moeilijk voor te stellen? Zijn we te erg gewend geraakt aan de dominantie van de voetbal spelende of de in raceauto’s racende, witte en inmiddels ook zwarte, heteroseksuele man?

Mag ik er ook zijn?

Toch vertelde een witte, heteroseksuele jongen mij dat hij zich de laatste tijd niet meer helemaal op zijn gemak voelt. ‘Mag ik er nog wel zijn?’, vroeg hij zich af. ‘Alles moet zo nodig divers zijn’. Hij noemde LHBTIQA+ het omgekeerde alfabet. Dat vind ik wel mooi gevonden. Slaan we inderdaad een beetje door wanneer een 16-jarige zich Aseksueel gaat noemen? Hoe weet je dat al op die leeftijd?

Toch begon ik op mijn 16e stiekem te vermoeden dat ik weleens bij de L zou kunnen horen (ook al bestond dat omgekeerde alfabet toen nog niet). Ik dúrfde het alleen nog niet te weten, dat ik vooral op meisjes viel en dat de kans groot was, dat ik later met een vrouw een relatie zou beginnen en ja, we zijn inmiddels alweer 24 jaar samen.

Volwaardig lid van de samenleving

Vorig jaar pas was het voor het eerst dat ik bij een regenboogviering van de RGU in de Geertekerk was, want ik dacht altijd: nee, dat heb ik toch niet nodig?!  En toch, het ontroerde mij dat mijn leven daar in die regenboogviering expliciet gevierd werd, mijn leven als vrouw die verliefd wordt op vrouwen, de L in het omgekeerde alfabet, waar ik mij verwant mee voel.

Eveneens voel ik mij verwant met de N van Non-binair, want ik voel me niet een typische vrouw, maar ja, wanneer ben je dat? Wanneer je een kind krijgt? Ik weet nog zó goed hoe ik, 14 jaar geleden, met ons eerste kind voorop de fiets, mij voor het eerst een volwaardig lid van onze hetero normatieve samenleving voelde. Alsof je dán pas meetelt, wanneer je een kind hebt! Het voelde best goed om eens even géén uitzondering te zijn en niet uit de kast te hoeven komen, elke keer weer.

Rolmodellen

Al moesten we dat natuurlijk wel, als twee moeders van twee kinderen. (Elke keer weer die vraag: van wie zijn de kinderen? Antwoord: Van ons allebei! O, je bedoelt: wie heeft ze gebaard!? Antwoord: elk één, we hebben het zware werk verdeeld!).

Ik voel me in ieder geval erg verwant met iedereen die niet precies in het heteroseksuele, vrouwelijke of mannelijke hokje past, dus ik voel me ook verwant met de Marieke Lucassen en de Ravens (Raven van Dorst, inmiddels een boegbeeld voor intersekse en non-binaire mensen) in deze wereld, die er achter komen dat een simpele naam aanpassing al veel kan uitmaken, zoals zij onlangs vertelden in het programma Boerderij van Dorst.

Vasthouden aan traditie #comingout

Ik ben blij dat de nieuwe, heteroseksuele predikanten (tenminste, dat neem ik aan, omdat ze allemaal getrouwd zijn met iemand van het andere geslacht, maar dat mag ik natuurlijk niet zomaar als vanzelfsprekend aannemen) van de Geertekerk in Utrecht, aan de traditie van Coming-out Sunday een vervolg hebben gegeven op zondag 10 oktober. Want ook al houdt de meerderheid steeds meer rekening met de minderheid en is er steeds meer begrip. Als minderheid blijf je een minderheid en ben je nu eenmaal kwetsbaar ten opzichte van de meerderheid, tenzij de meerderheid je volledig accepteert. Daarin hebben we nog wel een weg te gaan wereldwijd en ook in Nederland. We zijn dan ook nog maar zo’n 50 jaar bezig met een inhaalslag.