Zo moet de hemel zijn

Jaaa, ik heb er ook één! En als ik ‘m zie word ik weer blij. Mijn dochter heeft er drie om. Ik bedoel van die vrolijke polsbandjes, die je tegenwoordig om krijgt als je een festival bezoekt. Zij was op Welcome to the village en Castlefest. En ik werd door mijn beste vriendin meegetroond naar Wonderfeel. Dat is alweer drie weken geleden.

Liggend op het gras genieten van muziek

Het was een heel apart festival want het was er stil! Dat is uiterst zeldzaam op festivals: stilte. Het vond plaats op landgoed Schaep en Burg, het hoofdkwartier van Natuurmonumenten. Overal stonden mooie tenten in het prachtige landschap verstopt. Allemaal op een gezonde wandelafstand van elkaar.

En in die tenten speelden klassieke musici muziek. Allemaal met iets wat net even anders of net nieuw was. Grote orkesten, solisten en kleine ensembles. De zon scheen, de wolken hoog in de blauwe lucht, het gras groen en sappig. De bomen hoog en eeuwenoud.

Ralph van Raat zat Radiohead te spelen op een grote zwarte vleugel. In de tent zat men op de houten bankjes. Daar buiten lag iedereen op het gras onder de eiken. En was stil!

Visioen

We luisterden samen en we genoten. Je kon zelfs stilletjes een portie poffertjes halen! Ik lag op mijn rug te luisteren en te kijken naar de machtige eikenkronen en de slagroomwolken en dacht opeens: als er een hemel is, dan zou het zo moeten zijn! Een feest van muziek, natuur, mensen en stilte. Ja, doe me maar zo’n hemel. Maar nu nog even niet. Hier beneden kan het ook heel mooi zijn.

Ik hou dat bandje nog even om.

Wonderfeel wordt elk jaar gereorganiseerd. Op de website kan je het programma bekijken en (na)genieten van foto’s en geluidfragmenten. De data voor 2018 staan al vast. Dus, als dit verhaal je aanspreekt kan je het in de agenda zetten.