Voltooid leven

Als je dit leest is het forum over dit thema al weer voorbij……

Is dat wat voorbij is – ook voltooid?

Wat een grappige vraag eigenlijk …….

Een vakantie gaat voorbij, een boek is uit, de maaltijd is gegeten.

Maar – zo lang we leven – is vrijwel niets wat voorbij is helemaal “voltooid” te noemen. Ik zou het tenminste niet weten.

Ja – mijn werk zit er op – ik was rechter – maar heb ik de rechtspraak “voltooid”, waren mijn vonnissen volmaakt? – mijn hemeltje, nee!

Nooit gevraagd

Ja – mijn kinderen zijn de deur uit – maar heb ik hun opvoeding “voltooid”? Ik heb het hen nooit gevraagd ….. ja – ik deed mijn best – maar het verleden is ook hier steeds onvoltooid……

“Voltooid” – het zegt wellicht iets meer over mijn beleving van de toekomst, dan van het verleden. Mijn schaatsen is “voltooid” – ik hoef dat niet meer, hoe spijtig ook: ik wil het niet meer.

Is het leven – als je heel oud bent – zoiets als een ijsbaan? Je hoeft er niet meer op ….. je hoeft geen vaart meer te maken, niet meer op de scheuren te letten. Je hoeft zelfs niet meer te genieten van heerlijk lange slagen en de handen op de rug……

En als ik niet meer schaats – dan heb ik tijd om nog dat boek te lezen, die ontmoeting te regelen… Totdat mijn ogen het licht niet meer zien… En totdat die ontmoeting door krakkemikkigheid niet meer lukt ……. En hoeft het dan ook niet meer? Hoeft er dan niets meer?

Kralenketting

“Voltooid leven” – het lijkt als kralenketting naar de toekomst toe. Steeds is er een kraal voorbij, terwijl er steeds weer kralen (kraaltjes, klein, soms fijn?) aan mijn snoer verschijnen. Als mijn snoer maar niet teveel in de war raakt. Als ik die verbindende draad maar weten kan ……

Ook kerkdiensten gaan voorbij.

Is een kerkdienst ooit “voltooid”?

Aan het eind worden we uitgezonden naar een levensopdracht …. Naar de draad van ons bestaan. En een week later wordt er weer een nieuwe kraal van godsdienstoefening aan de ketting geregen …. Onvoltooid ….. al wat eeuwen lang ….. niet alleen maar mijn ketting …..