Talent voor wankelvaardigheid

Afgelopen zondag was ik bij de opening van de tentoonstelling The Unbalancing Act van Maaike Kramer in het Drawing Centre Diepenheim. Ik had er naar uitgekeken, ze fascineert me heel erg als kunstenaar. Behalve dat ze prachtig werk maakt, raakt ze een snaar in mijn eigen leven. Haar werk begint met een idee, een ontwerp en groeit gaandeweg naar het uiteindelijke werk. Onder invloed van eigen en andere beperkingen en mogelijkheden en het lef over drempels te stappen.

Dat proces van idee naar resultaat, zie je in haar werk letterlijk terug. Een idee is een startpunt. Fysieke mogelijkheden, gebrek aan wiskundig inzicht, zwaartekracht en zo meer beïnvloeden het uiteindelijk resultaat. De wordingsgeschiedenis van het object maakt deel uit van het eindresultaat. Van alle schetsen op papier, folie, de muur of op wat dan ook waarmee ze het werk begon, maakt ze mallen en giet daarin beton. Het beton absorbeert de schetsen letterlijk, je ziet ze er in spiegelschrift in terug. De ontstaansgeschiedenis is onderdeel van het werk. Ga kijken en neem de tijd.

Wat me aanspreekt is, dat ze, in haar eigen woorden, zoekt naar een wankelvaardig bestaan en over drempels wil stappen. De toekomst is ongewis en begrensd door omstandigheden, onze mogelijkheden en onze beperkingen. Dat geldt niet alleen voor de objecten van Maaike Kramer. Ook wat mij zelf vormt, sla ik op en blijft zichtbaar in wie ik nu ben. Ik vind het vaak lastig, zeker nu, te aanvaarden dat mijn voorstellingen of wensen niet het eindresultaat zullen zijn. Ik kan de toekomst, welke dan ook, nu eenmaal niet in een blauwdruk vatten. Wankelvaardig zijn en over drempels durven stappen lijkt me ook een talent voor het leven. Het vraagt om vertrouwen in jezelf en in dat wat jou/mij/ons draagt, welke betekenis je daar ook aan geeft. Het zou fijn zijn, als dat talent ons vaak gegeven is.