Mag ik bidden

In de kerk hebben wij een voorbedenboek waarin mensen mogen vragen om voor iets of iemand te bidden. In het boek stond een voor mij confronterend verzoek: Of we voor president Poetin konden bidden. Dat het goede het kwade zou overmeesteren, dat het kwaad hem zou verlaten, dat hij het licht zou zien. Iets in die richting.

Ik herkende het gebed. Ik heb het in mijzelf meerdere malen gebeden. Maar ook heb ik vaker gebeden dat hij zelf van het toneel zou verdwijnen en dat dan liever vandaag dan morgen. Linksom of rechtsom: aan dit afschuwelijke geweld moet een einde komen.

Tegenstrijdige gevoelens

In de dienst bad ik voor hem. Met moeite. En dat heb ik erbij gezegd. Je kunt maar beter eerlijk zijn dacht ik. ‘Dat zijn hart zich in hem zal keren’.

Op dat moment voelde het juist en verkeerd tegelijk. Potsierlijk ook ergens. Veel te comfortabel. En dat op moederdag. Zou een Oekraïense moeder van kinderen van de leeftijd van mijn studentenkinderen dat ook bidden? Van wie is dit gebed eigenlijk?

Na afloop van de dienst noemde iemand mij dapper dat ik dit gedurfd had.

Ik vraag het me af: is het eigenlijk dapper of juist laf? Ze was er zelf niet uit wat ze vond of voelde. Ik kreeg die avond een mail van iemand die schreef dat mijn gebed hem bezig hield hij er vragen over had. Ik begreep hem goed.

Mag je bidden voor mensen met zoveel bloed aan hun handen? Misschien juist wel, juist voor hén – dat hun verduisterde – in het kwaad gevangen – harten zich in hen zullen keren.

Laat ons niet wennen aan oorlog

Of is het niet aan mij?

Ik ben er niet uit. Ik worstel ermee. Juist omdat het zo oncomfortabel voelt laat ik mijn vraag staan.

’s Avonds vraag ik het aan de Oekraïense Iuliia en Mariia. Ze zeggen dat het wel kan. ‘Maar breid je gebed dan uit, naar de andere Russen die willens en wetens gewelddadige dingen doen. Je kunt ook in oorlog zijn omdat je niet anders kan, maar jonge meisjes en hun moeders verkrachten, daar ben je zelf bij, dat is een keuze’, zei een van de twee zichtbaar geëmotioneerd.

‘We hebben zoveel steun ervaren in Nederland tot nu toe’ zeiden ze, ‘dat is het fundament waarop wij het vol kunnen houden. We hopen dat de oorlog hier niet van de radar verdwijnt, uit jullie aandachtsveld’. Zoals eerder gebeurd was met de Krim, Georgië, in Syrië. Ze herkende het ook bij zichzelf van voorheen.

‘Laat ons niet wennen aan de oorlog’, bad de paus in zijn Paasdienst. Misschien is dat wel het urgentste en waarste gebed.