Schipperen in de kerk en daaromheen

‘En toch gaan we verder’, zeg ik tegen mezelf nu er weer meer regels in acht genomen moeten worden. Niet alleen met het oog op mezelf maar juist ook met het oog op de ander, op elkaar. Bij veel bezoeken dezer dagen komt dit solidariteitselement naar voren. Velen merken op dat deze gedachte nogal is ondergesneeuwd in de discussies rond wel of niet vaccineren of de huidige aanpak van corona.

Vrijheid

Je kunt niet alleen spreken over je eigen vrijheid of grondrecht, er is ook een medemens en daarmee een groepsbelang, zo hoor ik om me heen. En daar sluit ik me bij aan. Het ‘recht van het eigen ik’ voorop laten gaan klinkt mooi en helder maar dat jouw beslissing ook gevolgen heeft voor anderen hoor je minder en dat maakt het gesprek minder makkelijk. In het kerkelijk leven voeren we dit gesprek vooral één op één en in de gemeente willen we elkaar ook vrij laten. Maar ik denk dat we vaak meer denken en misschien ook wel anders denken dan we hardop durven zeggen. Nu laten we nog veel over aan ieders eigen verantwoordelijkheid. Maar als er een G2-regel komt, kan dat dan ook nog? Waar liggen eigenlijk de grenzen? Kerkdiensten wel door laten gaan en andere evenementen in dezelfde ruimte niet. Maak je dan gebruik van een privilege of is dit precies je goed recht? Ik vind het moeilijk om zo te schipperen, juist omdat je in een geloofsgemeenschap graag iedereen mee wil laten doen.

Welke richting?

Als het evangelie ergens voor staat (in mijn ogen) dan is het iedereen te betrekken bij het samen-leven. Ieder mag welkom zijn. Niemand verdient om uitgesloten te worden. Integendeel, we horen erin juist een beweging naar de uitgeslotenen toe. Degene van wie je denkt ‘die kan of mag niet meedoen’, wordt juist wel opgezocht en uitgenodigd. Dat is de kracht van de man uit Nazareth en velen in zijn spoor. En dan klinkt in mij een stem die zegt ‘zoek een weg waardoor inderdaad iedereen kan blijven meedoen in het sociale leven.’ Of is dat wat we eigenlijk al doen waarbij we tegen onze zin moeten erkennen dat dit niet lukt (of dat wij er niet toe in staat zijn)?

Gesprek

Een keer een groter gesprek hierover organiseren in de Geertekerk zou mooi zijn, omdat je hier aan de kern van gemeenschap-zijn raakt. Maar om dat nou juist digitaal te organiseren? Eigentijds misschien maar ook vruchtbaar? En zo zitten we juist in de periode voor Kerst wéér in een periode van schipperen, van een koers zoeken tussen praktijk en ideaal, tussen zinnige en onzinnige argumenten en redeneringen, tussen ‘wat vind ik zelf’ en ‘wat heeft de ander nodig’. Maar ik herhaal alvast voor mezelf: ‘en toch gaan we door’!