9 oktober 2020

Is het vandaag of gisteren?

Geschreven door Corrie Vis
Actueel Guilherme Gomes via Pixabay Is het vandaag of gisteren?

Is een beginregel uit een gedicht van Vasalis waaraan ik denk als ik in gesprek raak met een boze mevrouw op de afdeling geriatrie van het ziekenhuis. De verpleging vertelt me dat ze net is binnengebracht en vraagt me of ik misschien tijd heb voor haar.

Boos

Maar o wat is ze boos! Haar ogen spuwen vuur en ze kijkt me argwanend aan, vraagt me of ik de dokter ben, nee dat ben ik niet, wat dan wel?! “Ik ben de dominee” flap ik er uit, niet dat ik me zo’n dominee voel, maar bij deze vrouw voel ik me geroepen maar meteen duidelijk te zijn. Het is erop of eronder nu. Nou daar zat ze al helemaal niet op te wachten. Ik scoor niet, 1 – 0 voor haar. Ik vraag of ik bij haar mag zitten. Ja dat is goed. En ik constateer hardop dat het koud is op de kamer en zet de verwarming aan. Langzaam win ik haar vertrouwen, want het is fijner dat er íemand is om boos tegen te zijn dan niemand.

Ze is het overzicht kwijt, en dat is akelig. Een vrouw die altijd haar eigen boontjes heeft kunnen doppen, zelf werkzaam was in de zorg en me boos vertelt dat ze er een lintje voor gekregen heeft en dat iedereen haar nog “zuster” noemt in de wijk. Dat ze allemaal met haar wegliepen… En nu heeft iemand haar een loer gedraaid, haar broer, die haar naar het ziekenhuis heeft gebracht. En gisteren al haar ondergoed heeft gestolen.

In haar boosheid voel ik een enorme kracht. Dat ze niet alles gelaten over zich heen laat komen pleit wat mij betreft voor haar karakter.

Niet weggaan!

Langzaam wordt ze wat rustiger en dan gaat mijn telefoon en ik beslis om even de kamer uit te lopen. Op dat moment roept ze me luid toe: “Niet weggaan!” Ik moet blijven, luisteren ….haar helpen zichzelf terug te vinden, de vrouw die ze was voordat ze haar cognitieve vermogens voor een deel kwijtraakte. Ze doet een appèl aan mij om bij haar te blijven, even te delen in haar wanhoop en daar haar kracht onder vandaan te halen.

De woorden uit het gedicht van Vasalis geven kernachtig weer waar het om gaat op zo’n moment:

Zij zoekt – het is een s.o.s.–
haar herkomst en haar zijn als kind
en niemand niemand, die haar vindt
zoals zij was.

Is het vandaag of gisteren?

Vasalis schrijft over haar moeder in dit gedicht en respecteert het proces van ouder worden van een vrouw die langzaam wegdrijft van de aarde. Vasalis’ woorden zijn heel liefdevol en troostend.

Deze week is het de week van de ouderen en ik pleit ervoor om hen niet als aparte categorie te zien maar als gelijkwaardige gesprekspartners. Echt contact van hart tot hart gaat over alle leeftijdsgrenzen heen. En ook mensen die cognitief achteruit gaan kunnen je soms verrassende dingen zeggen of je een ander perspectief laten zien dan het meest logische. Of het vandaag is of gisteren is toch een prachtige vraag?!

Gerelateerd